Uratuj mnie.

 muzyka ~ kocham tą piosenkę.

Cześć wszystkim. Późno już. Za późno na pisanie postów, szczególnie dla mnie, jeżeli powinnam spać od dwóch godzin, aby jutro jakoś normalnie funkcjonować. Niestety, nie wychodzi mi to od jakiegoś czasu. Po prostu nie wychodzi. Chciałam się Wam pochwalić, tak po prostu, że dzisiaj po południu, miałam iście szatańską liczbę. Nie wiem dlaczego, ale buzia mi się uśmiechnęła. 

 

Tak, jeżeli ktokolwiek już dostrzegł, to nie jest temat przewodni tej notki. Tak ogółem to w ogóle nie będzie notka, tylko wpis. Do pamiętnika. Publicznego pamiętnika. Czy ktoś z Was tak miał? Że nagle coś do Was dotarło, coś sie zawaliło. Ten cały świat, w którym żyliście, nagle upadł. Złudzenia optyczne, plagi pomyłek. To wszystko przestało się liczyć, bo w Was coś umarło. Ja, chociaż gówniara z podwórka, nadal nie mogę pojąć co sie ze mną stało. Tego nie uczą w szkołach, książkach ani nikt nie mówił, że tak się dzieje. To po prostu się stało.

Zawsze byłam silną i energiczną dziewczyną. Nie dawałam sobą pomiatać, byłam w sumie niezależna od reszty, no wiecie, taka przykładować "dziecinka", która żyje we własnym świecie i ma wszystko, brzydko mówiąc, w dupie. Byłam taka, samolubna, egoistyczna, arogancka, z lekkim kotem na punkcie fotografii, glanów i rocka. Byłam taka. Dlaczego nie jestem nadal? Nie wiem. Nie odpowiem sobie sama na to pytanie. Nagle coś się zmieniło, jakby ktoś podłączył mnie pod inny kabel. Zmieniłam się, chociaż nie chcę, nie chciałam tej zmiany. To jest najgorsze. Nie mogę wrócić do dawnej siebie. Ani nie mogę pokazać, że coś jest nie tak. Muszę chociaż wyglądać na silną. Możecie mówić - to gówniara, ma trzynaście lat, co ona może wiedzieć o życiu, problemach. Prawda jest taka, że wiem więcej niż większość dorosłych. Ale to nie jest miejsce na rozdrapywanie starych ran, które powoli się goją. Chcę dawną siebie. Albo chociaż, żeby lepiej było udawajć dawną siebie. Denerwuje mnie to. To, że jestem taka krucha, że teraz boję się choćby najmniejszej obelgi, że strasznie boję się o innych. Boję się tej swojej powagi, która przecież zawsze we mnie była. Boję się, tak cholernie się boję, stracić Gabrielę, stracić Was wszystkich. Boję się być teraz sobą, bo jestem za słaba na życie. Jestem za krucha. A najgorsze jest to, że nie znam miłości. Śmieszne, prawda? Niestety, to jest fakt. Uświadomiłam sobie to podczas pisania mejlów z pewną osobą. Nie znam miłości. Znam strach - nie mogę wtedy spać, nie myślę, czerwienię się i mam gule w gardle. Znam gniew - zaciskam zęby, mam ochotę komuś przywalić. Znam smutek - chcę mi się płakać, a muszę przyznać, że ostatnio coraz częściej chcę mi się płakać. Mogę nawet powiedzieć, że chociaż trochę znam szczęście. Wtedy się nie martwię o nic. Ale miłość? Co to jest? Jakie to uczucie? Nie nauczyli mnie tego w książkach. Nie nauczyli też, jak przestać być kruchą. 

Mogę wiele mówić. Wiele. O tym co jest ze mną, o tym, że mi ciężko. Ale czy to ma sens?

Ach, Margo. Zapomniałam, przepraszam. Obiecałam glany, prawda?