najpiękniejsze, ech.
Cześć Iskiereczki! Piękne mam unnie, prawda? I pomyśleć, że zabrałam tego cudnego gifka mojej Lusii, mwah, nie gniewaj się kochanie! Jak żyjecie, skarby? Bo ja nie żyję wcale. Mówię serio. Pozbawiona kontaktu z Olcią (nie mam nic na koncie i nie mam jak do niej napisać ani zadzwonić, na fb jej nie ma/mijamy się, a blogi to blogi) ledwo oddycham. Nawet nie chodzi o samo Crush, którego nie mogę przesłuchać. Czuję się jak bezużyteczny wrak. Wszystko się we mnie skumulowało, nawet zabijanie motylków nie pomaga. Nie mam już gdzie ich zabijać, pomyślelibyście? Ech, nie ważne. Po prostu chciałabym nie czuć się tak... Samotnie. Baby I'm so lonely. Niech mnie ktoś przytuli, bo się rozpadam. Na jeszcze drobniejsze kawałeczki niż zwykle. To takie dziwne, bo nigdy nie było tak źle i dobrze jednocześnie. Nigdy nie chciałam przestać oddychać i to robić w tym samym momencie. Wahania nastrojów tego nie obejmują. Nie wiem, czy psychiatryk by mi pomógł, nie wiem, czy po prostu potrzebuję przyjaciółki, ale z przyjaźniami jest u mnie kiepsko. Bardzo kiepsko. Coraz częściej przykładam palce do skroni, imitując tym samym kształt broni. To nie jest tylko zimowa depresja, to jest coś więcej. To mnie wypełnia i nie chce przestać. Przepraszam, że nie daję sobie z tym rady. Staram się, wiecie? Ale już nie mogę. Jestem zmęczona, ale nie zmęczona w sensie "potrzebuję więcej snu". Jestem zmęczona raczej jako "mam dość wszystkiego". Bo tak jest - mam dość bycia brzydką, grubą i niekochaną, mam dość samotności, mam dość fałszywych ludzi. Chcę to skończyć.
A Lusia jest na mnie zła, bo zabrałam jej gifa. Buuu. A ja jestem na nią zła, bo jest chora. Jeszcze większe buuu. A oprócz Lusii i Ommy nikt ze mną nie rozmawia. Buuu. Chciałabym mieć znajomych. Naprawdę, muszę mieć znajomych.
Idę się położyć. Myślicie, że wstanę? Bo ja mam nadzieję, że nie. Papa!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz